Het heen een weer op Highway One
Door: Zondag 13 augustus, dag 20
Blijf op de hoogte en volg Yvonne, Bertjan en Mike
13 Augustus 2017 | Verenigde Staten, Morgan Hill
Morgan Hill - Morgan Hill
Vanochtend stond er een wannabee SUV, de grijze Nissan Rogue naast de onze geparkeerd. En hoewel de Nissan echt geen verkeerde auto is was wel direct duidelijk dat er een behoorlijk verschil is met onze Dodge Journey. Goed dat we de eerst dag niet akkoord zijn gegaan met het eerste aanbod.
Vandaag staat onder ander Monterey bay op het programma. Was natuurlijk al een beetje duidelijk als je het verslag van gisteren hebt gelezen. Tijdens het ontbijt zagen we al een aantal mensen zitten met jacks dus voor het vertrek maar even naar buiten gegaan om te voelen hoe het met de temperatuur gesteld was. Voelde niet verkeerd maar voor de zekerheid de vesten maar meegenomen.
En die vesten waren geen overbodige luxe. Het vermoeden dat het wel wat frisser kon worden werd vergroot door de wolken die we aan zagen komen drijven boven de bergen. Tegelijkertijd daalde het besef in dat we naar de kust gingen en leverde een blik op de temperatuurmeter op dat het maar 16 graden was. Voor de 2e keer deze vakantie waren we niet goed voorbereid op deze temperaturen. We hadden wel spijkerbroeken bij ons maar die lagen in het hotel. Daarom na verloop van tijd maar de snelweg afgedraaid bij een winkelcentrum naar de target en een paar lange broeken gekocht. Lang leve de creditkaart zullen we maar zeggen. Bij het afrekenen kozen we voor "Self service", de eerste keer deze vakantie en waarschijnlijk ook de laatste keer. Dat ding weigert natuurlijk prompt en er moet assistentie komen. Maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk komt er dan iemand en dan blijkt de prijs van de broek onbekend te zijn. Zij weggerend om na verloop van tijd terug te komen met een handscanner. En raad eens wat die zegt? Prijs onbekend. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar die broek kostte uiteindelijk maar 8,95 dollar. Dat voor een echt Levi spijkerbroek. Mooie meevaller. Maar naast broeken zijn we ook geslaagd voor een verjaardagskado voor Mike. Een sporthorloge met alles er op en er aan, een Fitbit Blaze.
Tot nu toe hebben we prachtig weer gehad. Soms zeer heet en een enkele bui maar dat mag geen naam hebben. In tegenstelling tot Nederland voor wat ik heb begrepen. Daarom was het prettig om van Nanda en Peter een appje te krijgen dat onze boot er prima bij lag. Dank daarvoor. Toch een geruststelling.
Al met al hebben we al behoorlijk wat kilometers achter de rug en daarbij zijn met name de uitvoegstroken en de stopborden opgevallen. De uitvoegstroken zijn er bijna niet. Het is hier echt afslaan en dan in de remmen. De stopborden zijn erg relaxed. Soms sta je stil op een kruising waar de laatste 3 weken niemand anders is geweest. Voelt, met understatement, als een beetje overbodig. Maar het stoppen zit zo in ieders systeem dat je altijd rustig de tijd hebt om de situatie te overzien. Je staat namelijk toch altijd stil.
In Monteray Bay ging het verder waar het vorige keer gestopt was. Hartstikke druk maar gelijk weer een parkeer plekje. We hebben Cannerie row bezocht. Hier werden vroeger sardientjes ingeblikt maar het is tegenwoordig een toeristisch gebied met winkeltjes en restaurants. Behalve de geijkte items zijn hier ook grappige items te vinden zoals wc papier met Donald Trump en een count down klok met hoelang hij nog president blijft. En diverse shirts met otters met een kwinkslag naar een film. Weer eens wat anders als het standaard spul. Dit geldt ook voor een auto die we daar zagen. We hebben al heel wat mooie exemplaren gezien en dit was ook weer zo'n plaatje
Het aquarium hebben we links laten liggen. We hadden het al eens gezien, de recensies er over waren niet onverdeeld positief en we hadden Highway 1 nog op het programma en hadden de tijd daarom hard nodig.
Highway One is de kustweg van San Fransisco naar Los Angeles. Bij de voorbereiding heeft deze vanaf het begin al hoog op het lijstje gestaan. Het is een prachtige weg met uitzicht op de woeste kust en mooie dorpjes langs de weg. Helaas is er afgelopen winter een aardverschuiving geweest en is de weg als gevolg daarvan nog steeds geblokkeerd. De route van San Fransisco naar LA was nu niet mogelijk en dat was toch een streep door de rekening. In onze "voorlopige" route is deze er dan ook uit gehaald. We besloten echter om deze tocht dan toch deels te rijden, voor zover mogelijk. Dat is dan tot aan Big Sur en dan weer terug. En de tocht stelde niet teleur. Het begon al toen we vrij snel van de Highway One af gingen en de straten van Carmel in gingen. Wat doen wij toch verkeerd als je dit ziet. Niets natuurlijk en wij zijn wel een van de laatsten die mogen klagen. Maar als je dit ziet dan is dan de overtreffende trap. Prachtige, grote huizen. Heerlijk uitzicht over de oceaan en fantastische tuinen. Beverly hills en Bell air hebben de naam maar dit mag er ook zijn.
Daarna de woeste kust met volop plekken om uit de auto te gaan en te genieten van de omgeving. Wel even zoeken voor een parkeerplekje maar zoals je ondertussen weet gaat ons dat goed af. Het heet dan wel Highway maar het is gewoon een 2-baans weg waar je niet mag inhalen. Dat verklaart ook waarom je gewoon bijna stil kan gaan staan op de Highway om een parkeerplek in te rijden.
Mike was vandaag de fotograaf en dit pakte hij met veel energie op. We hebben foto's van golven, golven, golven en nog eens golven. Hij schoot maar raak maar het behoeft straks nog wel enige opschoning willen we niet 5 gb aan golven hebben. Maar niet alleen Mike was geïnteresseerd in de golven. Er waren ook schilders en dan niet van die gasten die je huis op schilderen. Nee, dit waren de toekomstige Picasso's hoewel niet iedereen kwaliteit leverde. Ik denk dat het een plaatselijk hobbyclub was.
We zijn uiteindelijk helemaal doorgereden tot Big Sur waar een bord aangaf dat we niet verder konden. De terugweg is uiteraard dezelfde kustweg maar ziet er minder fraai uit. De mooie bochten liggen net verkeerd om en je hebt altijd nog een rijstrook tussen jou en de kust. Dus mocht je deze tocht een keer gaan doen rijdt deze tocht dan van San Fransisco naar LA en niet andersom.
Op de terugweg besloot het navigatiesysteem ons een stukje binnendoor te laten rijden. Of ik had een afslag gemist. Het aparte was dat in het voor mij onbekende stadje Castroville ineens langs de Rabobank reden. Von spotte deze, ik heb het niet gezien. Kennelijk ben ik er nog niet aan toe en wil ik (on)bewust de vakantie nog wat langer laten duren.
Vanochtend stond er een wannabee SUV, de grijze Nissan Rogue naast de onze geparkeerd. En hoewel de Nissan echt geen verkeerde auto is was wel direct duidelijk dat er een behoorlijk verschil is met onze Dodge Journey. Goed dat we de eerst dag niet akkoord zijn gegaan met het eerste aanbod.
Vandaag staat onder ander Monterey bay op het programma. Was natuurlijk al een beetje duidelijk als je het verslag van gisteren hebt gelezen. Tijdens het ontbijt zagen we al een aantal mensen zitten met jacks dus voor het vertrek maar even naar buiten gegaan om te voelen hoe het met de temperatuur gesteld was. Voelde niet verkeerd maar voor de zekerheid de vesten maar meegenomen.
En die vesten waren geen overbodige luxe. Het vermoeden dat het wel wat frisser kon worden werd vergroot door de wolken die we aan zagen komen drijven boven de bergen. Tegelijkertijd daalde het besef in dat we naar de kust gingen en leverde een blik op de temperatuurmeter op dat het maar 16 graden was. Voor de 2e keer deze vakantie waren we niet goed voorbereid op deze temperaturen. We hadden wel spijkerbroeken bij ons maar die lagen in het hotel. Daarom na verloop van tijd maar de snelweg afgedraaid bij een winkelcentrum naar de target en een paar lange broeken gekocht. Lang leve de creditkaart zullen we maar zeggen. Bij het afrekenen kozen we voor "Self service", de eerste keer deze vakantie en waarschijnlijk ook de laatste keer. Dat ding weigert natuurlijk prompt en er moet assistentie komen. Maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk komt er dan iemand en dan blijkt de prijs van de broek onbekend te zijn. Zij weggerend om na verloop van tijd terug te komen met een handscanner. En raad eens wat die zegt? Prijs onbekend. Hoe ze het heeft gedaan weet ik niet maar die broek kostte uiteindelijk maar 8,95 dollar. Dat voor een echt Levi spijkerbroek. Mooie meevaller. Maar naast broeken zijn we ook geslaagd voor een verjaardagskado voor Mike. Een sporthorloge met alles er op en er aan, een Fitbit Blaze.
Tot nu toe hebben we prachtig weer gehad. Soms zeer heet en een enkele bui maar dat mag geen naam hebben. In tegenstelling tot Nederland voor wat ik heb begrepen. Daarom was het prettig om van Nanda en Peter een appje te krijgen dat onze boot er prima bij lag. Dank daarvoor. Toch een geruststelling.
Al met al hebben we al behoorlijk wat kilometers achter de rug en daarbij zijn met name de uitvoegstroken en de stopborden opgevallen. De uitvoegstroken zijn er bijna niet. Het is hier echt afslaan en dan in de remmen. De stopborden zijn erg relaxed. Soms sta je stil op een kruising waar de laatste 3 weken niemand anders is geweest. Voelt, met understatement, als een beetje overbodig. Maar het stoppen zit zo in ieders systeem dat je altijd rustig de tijd hebt om de situatie te overzien. Je staat namelijk toch altijd stil.
In Monteray Bay ging het verder waar het vorige keer gestopt was. Hartstikke druk maar gelijk weer een parkeer plekje. We hebben Cannerie row bezocht. Hier werden vroeger sardientjes ingeblikt maar het is tegenwoordig een toeristisch gebied met winkeltjes en restaurants. Behalve de geijkte items zijn hier ook grappige items te vinden zoals wc papier met Donald Trump en een count down klok met hoelang hij nog president blijft. En diverse shirts met otters met een kwinkslag naar een film. Weer eens wat anders als het standaard spul. Dit geldt ook voor een auto die we daar zagen. We hebben al heel wat mooie exemplaren gezien en dit was ook weer zo'n plaatje
Het aquarium hebben we links laten liggen. We hadden het al eens gezien, de recensies er over waren niet onverdeeld positief en we hadden Highway 1 nog op het programma en hadden de tijd daarom hard nodig.
Highway One is de kustweg van San Fransisco naar Los Angeles. Bij de voorbereiding heeft deze vanaf het begin al hoog op het lijstje gestaan. Het is een prachtige weg met uitzicht op de woeste kust en mooie dorpjes langs de weg. Helaas is er afgelopen winter een aardverschuiving geweest en is de weg als gevolg daarvan nog steeds geblokkeerd. De route van San Fransisco naar LA was nu niet mogelijk en dat was toch een streep door de rekening. In onze "voorlopige" route is deze er dan ook uit gehaald. We besloten echter om deze tocht dan toch deels te rijden, voor zover mogelijk. Dat is dan tot aan Big Sur en dan weer terug. En de tocht stelde niet teleur. Het begon al toen we vrij snel van de Highway One af gingen en de straten van Carmel in gingen. Wat doen wij toch verkeerd als je dit ziet. Niets natuurlijk en wij zijn wel een van de laatsten die mogen klagen. Maar als je dit ziet dan is dan de overtreffende trap. Prachtige, grote huizen. Heerlijk uitzicht over de oceaan en fantastische tuinen. Beverly hills en Bell air hebben de naam maar dit mag er ook zijn.
Daarna de woeste kust met volop plekken om uit de auto te gaan en te genieten van de omgeving. Wel even zoeken voor een parkeerplekje maar zoals je ondertussen weet gaat ons dat goed af. Het heet dan wel Highway maar het is gewoon een 2-baans weg waar je niet mag inhalen. Dat verklaart ook waarom je gewoon bijna stil kan gaan staan op de Highway om een parkeerplek in te rijden.
Mike was vandaag de fotograaf en dit pakte hij met veel energie op. We hebben foto's van golven, golven, golven en nog eens golven. Hij schoot maar raak maar het behoeft straks nog wel enige opschoning willen we niet 5 gb aan golven hebben. Maar niet alleen Mike was geïnteresseerd in de golven. Er waren ook schilders en dan niet van die gasten die je huis op schilderen. Nee, dit waren de toekomstige Picasso's hoewel niet iedereen kwaliteit leverde. Ik denk dat het een plaatselijk hobbyclub was.
We zijn uiteindelijk helemaal doorgereden tot Big Sur waar een bord aangaf dat we niet verder konden. De terugweg is uiteraard dezelfde kustweg maar ziet er minder fraai uit. De mooie bochten liggen net verkeerd om en je hebt altijd nog een rijstrook tussen jou en de kust. Dus mocht je deze tocht een keer gaan doen rijdt deze tocht dan van San Fransisco naar LA en niet andersom.
Op de terugweg besloot het navigatiesysteem ons een stukje binnendoor te laten rijden. Of ik had een afslag gemist. Het aparte was dat in het voor mij onbekende stadje Castroville ineens langs de Rabobank reden. Von spotte deze, ik heb het niet gezien. Kennelijk ben ik er nog niet aan toe en wil ik (on)bewust de vakantie nog wat langer laten duren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
