Een uur is zo maar weg

Page - Kanab

We hebben een Amerikaans telefoon abonnement. Daar mee kunnen we 1 maand lang bellen naar Nederland en hebben we 10 gb aan data zodat we onderweg ook internet hebben. Als je tenminste ontvangst hebt. Is hier in Amerika toch een andere dekkingsgraad dan in Nederland. Erg mooi allemaal nu het werkt na de verstoring aan het begin van de vakantie. Wat echter minder is, is dat we ook nog wel eens een belletje op dit Amerikaanse nummer krijgen. Zo had ik al iemand van een energiemaatschappij aan de telefoon en die andere kon ik helemaal niet verstaan. Dat was in ieder geval nog op een redelijk tijdstip. Maar vanochtend werden we ook wakker gebeld en dat is toch wat minder. Door wie? Geen idee want opnemen doen we allang niet meer.

Vandaag dus geen Antelope Canyon. Maar Von had nog wel een boottocht gevonden met dit in de titel. Tsja, Waarschijnlijk kon je dan vanaf het water op zijn best een spleet in de rotsen zien. Het hele idee echter is dat je er in loopt en door de lichtinval mooie foto's kan maken. Dus dit maar niet gedaan. Wel, zoals gisteren al aangekondigd als een mogelijkheid, opnieuw naar Lake Powel.

Rustig op weg na een goed ontbijt. Bijna te rustig want we dachten tot 10:00 de tijd te hebben en melden ons keurig om 9:20. Het ontbijt was echter tot 9:30. Maar we hebben toch lekker buiten kunnen ontbijten en met een volle maag naar Lake Powel.
Gisteren nog verteld dat het water zo lekker warm was. Maar zoals dat in verhalen en herinneringen gaat wordt het steeds mooier. Het was nog steeds warm hoor maar in de beleving was het nog warmer. Maar dat doet er niet toe. Mike en ik zijn op ons gemak naar de boei gezwommen. Ruim uit de kant en met nog maar een paar zwemmers in de omgeving worden we ingehaald door een ....... klopt, Nederlander. Doet aan triatlons dus na een gesprekje en een stukje mee te zwemmen hebben we hem verder lekker zijn ding laten doen en volgden wij op minuten achterstand.

Na ongeveer 1,5 uur de spulletjes ingepakt en op weg naar een schaduwrijke plek met een mooi overzicht over Lake Powel. Hadden we gisteren gezien en dit was een perfecte plek voor een lunch. Helaas maar 2 bankjes en ook nog allebei bezet. Maar quasi nonchalant rondgelopen, net dicht genoeg op de "bezetters" om zich ongemakkelijk te laten voelen. Resultaat: met vijf minuten waren ze weg en hadden we die heerlijke plek voor de lunch voor ons zelf. Beetje gemeen? Ach, ze waren toch op doorreis? Nou dan, gaan met die banaan. Eigenlijk heb ik ze alleen maar geholpen.

Na de lunch op weg naar de hoodoos. Geen idee wat ik daar kon verwachten maar Von wilde deze echt zien nu die ander dingen niet waren door gegaan. Dat waren mannetjes (????) werd mij verteld. Ok vooruit dan maar. In de VS op zoek naar mannen. Ik weet echt niet hoe ik dit straks aan iemand moet uitleggen.
Binnen de kortste keren zaten we weer op zo'n enorme lange 2 baans weg waar geen eind aan lijkt te komen. Von deed haar ogen af en toe dicht en ik achter het stuur. Maar al wat ik zag, het was geen afslag naar de hoodoos. En die hebben we dus niet gevonden ook. Kennelijk laat deze dag zich niet plannen en zal Von het met deze twee mannen moeten doen.

We zijn in een 1 keer doorgereden naar Kanab. En hebben dit zo snel gedaan dat we een uur van het tijdsverschil met Nederland hebben terug gewonnen. Het bedraagt nu geen 9 uur meer maar nog maar 8 uur. Of het komt doordat we in Utah zijn aangekomen? Maar zoals gezegd was de weg nogal slaapverwekkend dus bij binnenkomst bij Kanab eerst een bak koffie bij de mac. We waren net binnen en al de elektriciteit viel een seconde uit. Gevolg was dat de hele macdonalds opnieuw opgestart moest worden. En dat is meer dan je in eerste instantie denkt. Wist je bijvoorbeeld dat alle menuborden tegenwoordig flatscreens zijn. En wat denk je van de bestellingen en de WiFi? Gezien de rust waarmee dit opgepakt werd denk ik dat het hier wel vaker voorkomt.

Het hotel hebben we redelijk snel gevonden. Via het navigatiesysteem konden we het in eerste instantie niet vinden. We reden er de eerste keer dan ook aan voorbij terwijl we voor de deur bijna hebben stilgestaan. Op het hotel staat namelijk groot "Canyons hotel" terwijl wij op zoek waren naar "Canyons boutique hotel" maar dat blijkt dus dezelfde te zijn.
Het is een familiehotel met slechts 28 kamers. Kwam bij TripAdvisor er bijzonder goed uit en daar is niets teveel gezegd. Wat een fantastische kamer weer. Bij het inchecken zei de receptionist nog " o wat apart, we hebben de laatste tijd heel veel Nederlanders en Fransen ". Ja, zoiets hadden wij ook al gemerkt. Maar hè, wij rijden tenminste niet met die rare vlaggetjes rond.
Zoals gisteren gezegd, luxe went snel en ik ben benieuwd hoe het de rest van de vakantie zal gaan want ook de komende 2 dagen hebben we weer een mooi hotel op het oog.

Voor eten wilde we naar de pizzahut. Snel gevonden maar we waren wel de enige die dat gelukt was. Er zat werkelijk helemaal niemand binnen. Naast dat ik dat ongezellig vind is het meestal ook geen goed teken. Dus op zoek naar een ander restaurant. Gewoon een plaatselijk gelegenheid voor cowboys. Naast het menu kon je ook een 8-daagse rondreis per paard bestellen. We hebben het gehouden bij een plaatselijk gerecht en hebben heerlijk gegeten.
We hadden de auto overigens geparkeerd naast een drive-in geldautomaat. Ik kende die natuurlijk al maar blijf het toch wel typisch Amerikaans vinden dat je zelfs voor pinnen je auto niet uit hoeft.

Daarna nog heerlijk buiten gezeten voor het hotel waarbij Von nog is aangevallen door een insect. Maar een ferme klap en het beestje heeft een 1/2 uur versuft op de grond gezeten

O ja, bij het hotel staan ook gratis fietsen. Leek ons een leuk idee maar daar bleef het ook bij. Wel heb ik onze auto er naast geparkeerd. We zijn per slot van rekening te gast in dit land en moeten ons aanpassen. Dus toch maar weer de auto gepakt voor het kleine stukje naar het restaurant. Zie je wel, het is niet zo moeilijk om je aan te passen aan het land.

Dit is geloof ik de eerste keer dat ik s-avonds al het verslag maak. Op dit moment zit ik alleen en nog heerlijk buiten voor het hotel. Ik zie hier geen temperatuur meter maar het is denk ik nog altijd 25+ graden. Wel ff wat hulp van Mike gehad die ff een foto heeft gemaakt en mij een Amerikaans cookie bracht met een blikje bier
Als je dit leest is het ongetwijfeld veel later want morgen wordt dit stuk natuurlijk eerst tijdens onze redactievergadering gereviewd want ik wil natuurlijk voorkomen dat ik iemand voor het hoofd stoot.