Topprestatie op Lombard street in Bryce Canyon

Kanab - LA Verkin

Vanochtend wat langer blijven liggen op de super hoge bedden. Je moest er echt in klimmen zo hoog waren ze. En heerlijk zacht. We hadden de tijd want op het programma staat Bryce Canyon. Niet al te ver uit de buurt. Wel pas zeer recent op het programma hoor want o.a. door het uitvallen van de antelope tour hebben we wat extra ruimte. En aangezien Bryce Canyon in de buurt lag maar nog niet was opgenomen in het grove plan, was de keuze snel gemaakt. Ik ben benieuwd of deze dag zich wat beter laat voorspellen. We gaan het zien.

Gisteren is het er niet van gekomen maar het is toch zonde om de fietsen totaal ongebruikt te laten. Dus toch maar op de stalen ros gestapt en een grote ronde gemaakt. Gelukkig waren we op tijd terug. Hoeveel we gereden hebben? Ik weet het niet, maar ik had het prima naar mijn zin op dat oranje ding. Normaliter zet ik strava aan om de route vast te leggen en te kunnen zien hoeveel we hebben afgelegd. Nu moeten we het houden op een grove schatting. En als ik moet gokken dan is het toch al gauw een 25m. Het was namelijk best een groot parkeerterrein voor het hotel en we hebben de hele ronde afgemaakt.

Op weg naar Bryce Canyon. De weg er naar toe was weer zeer afwisselend. We hadden nog even een afslag gepakt naar een national park waar we niet van gehoord hadden. Maar behalve een paar koeien kwamen we niets tegen en omdat we niet wisten wat en hoever het was zijn we na een paar mile toch maar weer omgedraaid.

Ook kwamen we nog door Hatch. Een gehucht wat niemand die dit leest waarschijnlijk kent en ik ook al totaal vergeten was. Maar toen we er langs reden was daar ineens die herinnering. We hebben daar een keer overnacht en zagen het huis aan de kreek weer liggen. Toch grappig als je zo in de middle of nowhere ineens weer iets bekends tegenkomt. Maar hier kwamen we niet voor en zijn dus gewoon in volle vaart doorgereden.

Vlak voor Bryce ligt red canyon en die naam is niet toevallig gekozen. Wat zijn die bergen rood zeg. We waren het park nog maar net binnen en konden de auto al aan de zijkant parkeren. Bovenin, tussen de rotsen, zagen we mensen lopen. Het zag er steil uit maar het leek toch echt op een pad daarginds. En als zij er konden komen dan moest het ons ook lukken. De verstandigste van het stel bleef beneden maar Mike en ik ploeterden zo goed als mogelijk naar boven. Hier en daar uiteraard wat Fransen ontwijkend en een gesprekje met een paar Nederlanders. Zitten die Amerikanen soms allemaal in Europa? Na al flink op hoogte te zijn en een paar foto's te hebben gemaakt konden we nog hoger. Daar maar van afgezien. Von wachtte per slot van rekening beneden en we hadden Bryce nog op het programma staan. Afdaling dus voorzichtig ingezet. Nu is klimmen vaak lastig maar ook afdalen is een kunst, zeker als het steil naar beneden gaat en er los grind ligt. Voor ons als ervaren klimmers natuurlijk geen enkel probleem als je tenminste die ene valpartij van mij niet meetelt. Even kennelijk niet goed opgelet en boem daar lag ik. Natuurlijk direct stoer opgestaan en snel kijken of niemand mij gezien had. Dat laatste klopt wel maar Mike kon het toch niet laten om het voorval op foto vast te leggen.

Bryce was het hoofdprogramma voor vandaag. Zodra je het park in komt moet je uiteraard je pas laten zien maar krijg je ook wat folders met info over het park. Zo staan daar verschillende hikes in die je kan doen en wij kozen voor de "Navajo loop trail". Een loop maar dan wel een die van boven helemaal afdaalt naar de (droog gevallen) rivierbedding. Een trip van bijna 4 km over niet al te makkelijk terrein. Van sunsetpoint via corridors of Wall Street (kan ik die Wall Street ook van mijn bucketlijst strepen) naar sunrisepoint.
Vol goede moed aan de afdaling begonnen maar toen werd al duidelijk dat dit geen makkelijk tochtje zou worden. De afdaling leek wel lombardstreet in San Fransisco. Zoveel bochtjes vlak achter elkaar steil naar beneden. Maar het was absoluut de moeite waard. Prachtige vergezichten, aparte bergen en dan die hele smalle kloof, de corridors of Wallstreet.
Maar ja daar sta je dan na een flinke afdaling eindelijk beneden bij de rivierbedding en weet je dat wat naar benden gaat ook weer omhoog moet.
Onze eigen road runner ging er op zijn eigen tempo vandoor. Von en ik deden het was rustiger. De niet meewerkende knie en ontbrekende conditie stonden een scherpe tijd in de weg. Desondanks was de tijd wel een persoonlijk record. Was ook de eerste keer dus niet echt een verrassing. We hebben er uiteindelijk 25 minuten langer over gedaan dan Mike. Maar serieus, een topprestatie van Von om deze lastige hike uit te lopen.

Na deze hike waren we allemaal moe maar voldaan. Voor onze volgende stop moesten we een groot deel van dezelfde weg terug. En of het nu door de vermoeidheid kwam of doordat het dezelfde weg was, we misten een afslag. Hadden dat natuurlijk niet gelijk door maar het navigatiesysteem begon als een waanzinnige rond te draaien. Gelukkig hebben we niet al te veel extra kilometers hoeven te maken.
De weg liep via Zion. Het park waar we morgen naar toe gaan maar waar we nu dus al een deeltje vanuit de auto hebben gezien. We waren te moe om nu al uit te stappen en het regende ondertussen ook nog eens. Dus we bleven lekker zitten. Wat het weer betreft hebben we het overigens tot nu toe bijzonder goed getroffen. Pas 2 keer een regenbui en een prima temperatuur. Ook vandaag weer 30+.
Uiteindelijk waren we rond 18:00 in het hotel. Weer een prima best western hotel met een zwembad om weer lekker bij te komen van de belevenissen van vandaag.