Grand Canyon in met dubbele nationaliteit?

Williams - Williams

Vandaag staat een hike in de Grand canyon op het programma. Gisteren aan de bovenkant gebleven van de canyon maar nu gaan we echt afdalen. In het visitorcenter kregen we de tip om niet helemaal naar beneden te lopen, 3 a 4 liter water per persoon mee te nemen en iets om het zout peil goed te houden. Volop begrip knikkend natuurlijk maar wij dachten eerder aan een uurtje of zo. Maar ze was zo enthousiast aan het vertellen wat we haar maar even door hebben laten vertellen.

Maar voordat we bij de Grand canyon waren eerst weer een uurtje in de auto want zo dichtbij zaten we. En onderweg natuurlijk weer even een stop bij de mac voor een bak koffie. Begint een soort van ritueel te worden. Hadden we alvast een begin van die 3 a 4 liter water op. In de Grand canyon aangekomen spotte we al weer snel een elk. Gisteren al over verteld maar toen dachten we nog dat we geluk hadden zo beest te zien. Vandaag bleek dat niet zo uitzondering en hebben we meer dan 10 van die beesten gezien.

Voordat we daadwerkelijk de afdaling inzette eerst nog even bij "post Kolb studio" naar binnen. Een soort van expositie over de historie van familie kolb die in vroegere tijden de grand canyon gefotografeerd hebben. Maar het zou Amerika niet zijn als er ook niet van alles gekocht kom worden. En vertel dit alsjeblieft niet verder en laat vooral Wilders het niet horen maar Mike heeft een 2e paspoort gekocht. Maar het is onschuldig hoor. Het bevat informatie over alle nationale parken in de verenigde staten en de sport is om in ieder park een stempel op te halen en het paspoort compleet te krijgen. Mocht men dit paspoort willen afpakken dan zal daar minder heibel over ontstaan.

Daarna begon de afdaling dan echt. Von met haar knieband en we spraken af dat we zouden kijken tot hoever ze mee kon. We waren nog maar net begonnen en daar was alweer zo'n Pipo die dacht dat hij wel wat dichter bij het randje kon komen om een nog mooiere foto te krijgen. Maar in mijn ogen blijft het onverantwoord.

Maar goed we liepen verder en doen de "Bright angel trail". En je verwacht het niet hè maar binnen de 100 meter hadden we alweer contact met een Nederlander. En hij was niet de enige Nederlander op het pad, we zijn kennelijk een zeer reislustig volkje. Prachtige uitzichten weer en we wilden nog verder. Helaas hield het voor Von na verloop van tijd op. Na het water verdeeld te hebben liepen, zoals afgesproken, Mike en ik verder en zette Von de terugweg naar boven in.

Maar wij liepen dus naar benden en dat ging best soepel. In tegenstelling tot al die gasten die ons tegemoet kwamen en die dus weer op weg naar boven waren. Rood aangelopen, heftig zwetend en puffend probeerde zij hun weg te vervolgen. Voor ons een goede waarschuwing dat we het niet te gek moesten maken met de afdaling. Na een 1/2 uur kwamen we bij een tunnel en dit was een mooi punt om om te keren. We spraken af dat ieder zijn eigen tempo zou aanhouden. Mike deed zijn koptelefoon in en ging lopen. Die heb ik dus niet meer teruggezien voordat we helemaal boven waren. Nog wel een paar keer geroepen maar kennelijk was het goede muziek want de afstand werd steeds groter en er kwam geen reactie. Hij heeft onderweg naar boven zelfs Von nog ingehaald. Ik heb onderweg naar boven nog wat video's geschoten en een paar foto's gemaakt.

Maar het was naar boven inderdaad een stuk zwaarder. Nu was het water echt nodig en eenmaal boven aangekomen kon je het shirt uitwringen. Zeiknat en geen andere kleding bij ons. Lekker dan weer. Gelukkig zat er, ja het zal niet, een souvenirshop bij. Daar een droog shirt voor Mike gekocht. Ik niet want het shirt was ondertussen opgedroogd. Misschien niet helemaal reukvrij maar ik had er geen last van. En de rest van de mensen zien we zeer waarschijnlijk toch nooit meer :-)

Na deze hike in de auto en op weg naar dessert view. Ook weer lekker dichtbij. Slechts 40 mile heen en 40 mile terug. Maar het was de moeite waard. Onderweg ook nog een keertje uitgestapt. Daar kon ook een hike gedaan worden maar wij hadden die van vanochtend nog in de benen dus het was prima zo. Bij dessert view was er het uitzicht vanuit een andere kant op de canyon. Bovendien stond er een ouderwetse toren met daarin een tentoonstelling en een ...... Raad eens? Jawel een souvenirshop.
Maar het mooiste was misschien wel dat er boven de canyon en het land daarachter diverse forse buien te zien waren. Wij stonden in het zonnetje maar je zag de enorme regenbuien en lichtflitsen in de verte.

En toen weer terug naar Williams. Dezelfde 60 mile nu voor de 4e keer in 2 dagen. Kaarsrechte wegen met af en toe in de middle of nowhere een trailer met of zonder een aanbouw. Ik vraag me dan altijd wie daar dan woont en wat hij/zij in hemelsnaam doen voor de kost. Maar goed dat vragen zij zich misschien ook wel af over ons.
We kwamen ook langs het vliegveld van waar je een helikoptervlucht kan maken door de canyon. Dat kan ik echt iedereen aanraden maar toch hebben wij besloten het niet te doen. We hadden al veel van de canyon gezien en de beelden van vlucht van 7 jaar geleden staan nog in het geheugen. Af en toe kijk ik die video nog weleens. En laten we eerlijk zijn het kost erg veel. Dik 600 dollar zouden we hiervoor kwijt zijn.

Zoals gepland s'-avonds het historisch centrum van Williams in.
Nog een paar winkeltjes in en lekker gegeten in een familierestaurant. Alles groen geblokt zowel het plastic tafellaken, behang als de gordijnen. Maar het was er druk en dat is een goed teken. We hebben inderdaad heerlijk gegeten. De prijzen blijven nog wel even wennen.
Het is geprijsd zonder tax, zeg maar btw en je wordt geacht 10-15% tip, zeg maar fooi, te geven. Kan je van alles van vinden, maar zo gaat het hier en daar hebben wij ons op aan te passen. Maar het blijft wennen
En O ja, je raad het nooit. Er zat een souvenirwinkel in het restaurant.

De avond hebben we afgesloten met een zoektocht naar een hotel in Page. Want na 2 dagen laten we Grand Canyon area achter ons en trekken we verder.

Het internet in Page is traag. Foto's volgen later deze week.