Hardlopen op route 66

Yucca Valley - Williams

Bij het motel zat geen ontbijt, wel koffie. Dus na een goede bak koffie op weg naar de Walmart. Een supermarkt maar dan veel meer. Von was op zoek naar een bescherming voor haar vingers bij het handballen maar is geslaagd voor een knieband. Tsja, bijna hetzelfde zullen we maar zeggen. Maar ook een heerlijk stokbroodje gekocht met Philadelphia kaas inclusief koffie van de Mac. En zo hadden we daar op het immense parkeerterrein van deze super misschien wel het lekkerste ontbijt tot nu toe. Moeten we maar vaker doen.

Op weg naar Williams. Een niet al te groot plaatsje op Route 66. En dat willen ze daar weten ook hadden we nog vanuit een vorig bezoek onthouden. Eigenlijk de enige plek waar ik in Amerika ben geweest waar je s-avonds op je gemak langs de restaurantjes en winkeltjes loopt. Met volop live muziek. Maar ook niet onbelangrijk, niet ver weg van de grand canyon. En als je het in Amerika hebt over niet ver weg dan is dat noch altijd 90 km hoor maar nog dichterbij was vol of niet betaalbaar.
We hebben een wat luxer hotel uitgezocht en omdat het zo'n populaire plek is merk je dat ook aan de rekening. Gewoon 2x zo duur als de meeste overnachtingen tot nu toe.

We vertrokken uit de dessert en onderweg zag je het landschap langzaam maar duidelijk veranderen. Van rood en droog, naar enige begroeiing naar steeds meer groen tot bossen. Dit is nu een voorbeeld van wat Amerika zo afwisselend en daardoor ook zo leuk maakt.

We waren rond 13:00 in Williams maar konden nog niet inchecken. Even een mooi plekje zoeken om te lunchen en uit te vinden hoe ver we nu precies van het historisch centrum af zaten. Is dat misschien te lopen? Qua afstand wel maar de weg is een soort van snelweg. Ik was van plan hard te gaan lopen vandaag maar ook weer niet zo hard en we besloten dan ook s-avonds met de auto te gaan. De picknick plek vonden we naast een oud spoor, op een soort van verlaten weg. De pizza van gisteren erbij gepakt en die smaakte niet gek. We werden nog wel 2 keer aangesproken door een voorbijganger of alles Ok was. Op de een of andere manier vielen we dus daar erg op op het verlaten stuk :-)

Na het inchecken en uitladen van de koffers op weg naar de grand canyon. En waar het s-ochtends nog erg warm was kwamen we nu in een keiharde regenbui terecht. En die was zo hard dat de ruitenwissers op maximale snelheid het nauwelijks aankonden. Maar gelukkig was ook hier weer zonneschijn na de regen.
Zo gauw je door de toegangspoort bent staat daar zo'n tekstbord. "Watch out for wildlife" en vervolgens "don't stop". Toch wel apart als je op zoek moet naar wild en dan vooral door moet rijden. Staat daar nu echt dat je op zoek moet naar wildlife en dat je ze opzettelijk moet aanrijden? :-)
Eerst langs het visitor center om te kijken waar de mooiste plekken waren en toen naar de Rim.

Voor dat we de rim bereikten zagen we nog een paar Elken. Je bent dan gewaarschuwd dat je wildlife met rust moet laten. Daarnaast is de gemiddelde toerist uitgerust met meerdere fototoestellen. De ene met nog meer zoem dan de andere. Volgens mij kan je kraters op Mars er tegenwoordig bijna mee zien. Waarom er dan nog zovelen over het hekje moeten klimmen om nog dichter bij die beesten te komen is mij een raadsel. Ik hoop dan (heel slecht natuurlijk) dat het beest zich ineens omdraait en spuugt zodat de topfotograaf zich helemaal het apezuur schrikt. Gebeurt natuurlijk niet, en het is geen lama dus er wordt ook niet gespuugd, maar ik zie het wel voor me en heb dan toch een soort van binnenpretje .

En dan de grand canyon.
Het plaatje kennen vele van ons maar als je daar dan bent en die aarde scheurt daar open dan is het weer enorm indrukwekkend. Adembenemend mooi is het uitzicht. Vele kleuren en immense canyon. Ik heb ook het idee dat de vele toeristen ineens wat stiller worden. Er wordt hier en daar zelfs gefluisterd. Maar maak je geen zorgen dat is allen de eerste paar minuten.

Vandaag besloten dat we maar een relatief kort stukje doen. Morgen zijn we er immers weer. We pakken een kleine 4 km langs de rand. Kan Von haar knieband een beetje inlopen :-)
Wat opvalt is dat mensen erg dicht bij de rand komen. En dan heb ik het niet over een hekje, nee gewoon afdalen zodat je honderden meters naar beneden sodemietert als het mis gaat. Nu heb ik hoogtevrees dus vind het al snel wat uitdagend maar zover als sommigen gaan zal ik nooit begrijpen. Er hoeft maar iets te gebeuren en het fantastische uitzicht is wel het laatste wat je ziet. Maar goed, dat is hun probleem denk ik dan maar.

Terug in Williams mijn hardloopspullen uit de koffer gehaald. Die hebben we toch niet voor niets meegenomen en het lijkt mij leuk om een deel over route 66 te lopen. De wereldberoemde weg die geheel van oost naar west Amerika loopt. Nu zijn mijn ambities voor vandaag wat minder hoor. Afgesproken met het thuisfront dat ik richting de supermarkt loop. Gaat het goed dan kom ik op eigen gelegenheid terug. Anders bel ik en kunnen zij mij daar oppikken. We moesten toch nog boodschappen doen. Vol goede moed gestart maar ik was vergeten van tevoren goed te drinken. Bovendien was het warm, was het wegdek slecht en behoorlijk drukkend. Later in de avond zou het nog gaan onweren. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen maar het ging niet soepel en heb bij de supermarkt maar ff gebeld. Maar hè, ik kan op strava zien dat ik (een klein stukje) route 66 heb hard gelopen.

In de hotelkamer een magnetron. We hebben voor vandaag dan ook voor het eerst zelf iets klaar gemaakt. Nou ja, een magnetronmaaltijd. Ook best weleens lekker. Daarna zijn we s'-avonds het stadje nog ingegaan. Best wel fris geworden en na een klein uurtje gingen de meeste winkeltjes sluiten. Gelukkig zitten we hier morgen nog en dan gaan we wat eerder.