11 aug: De terugreis, duur wachten

Vandaag is het dan echt zo ver. De vakantie in canada en amerika gaat de laatste dag in. We vliegen vanavond om 20:40 vanuit vancouver naar Londen en na een pauze van 2 uur terug naar Amsterdam.
Maar aangezien het toch nog een hele dag is hebben we nog 3 dingen op het programma staan. Nadat we uitgeslapen hadden natuurlijk .

Als eerste op weg naar de Capilano Supension Brug. Je kent dat wel, zo'n soort touwbrug maar dan van staal. Is toch wat steviger en dat vind ik wel prettig als het om grote hoogtes gaat. Het vinden was natuurlijk geen probleem. Waar zouden we toch zijn zonder onze tomtom? Een parkeerplaatsje was ook zo gevonden. Even 5 dollar is het gewillige apparaat en we mochten parkeren. Dus op naar de suspensionbrug. Maar verder dan op weg zijn we niet gekomen. Of we 100 dollar neertellen om op die brug te mogen staan. Krijg ik niet van de hoogte van die brug een hartverzakking, dan is het wel van de toegangsprijs. Nou weet ik dat het vakantie is, dat het wat mag kosten, maar dit vond ik toch echt te gortig voor een opvul programma. Gelukkig was de rest het er mee eens.

Dan maar snel naar het 2 uitje voor vandaag, Granville Island. Nou eigenlijk schiereiland onder een snelweg (???). Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een gezellig toeristisch winkelgebied met een overdekte markt (lijkt wel wat op die van beverwijk maar dan kleiner) en allerlei aparte winkeltjes er om heen. Toch gauw een 1,5 uur rond gebanjerd voordat we naar onze laatste attractie gingen.

Onze laatste stop was de mall in Richmond. Dit is een stad of niet  maar in ieder geval onderdeel van vancouver en ligt nog maar op een paar kilometer van het vliegveld. Altijd handig. Hier hadden we nog een uur of 2 voor maar na een 1/2 uurtje hadden we dit ook wel gezien. Dus daarom voor de laatste keer in de auto gestapt en wat rondgereden of we  nog een sportwinkel zagen. Mike had voetbalschoenen gezien maar helaas kwamen we die dus niet meer tegen. Ondertussen was het wel al over 3'en geworden dus dan maar op naar Herz. Je weet per slot van rekening nooit of er file staat of dat men moeilijk doet.

Beide bleken niet het geval te zijn. Getankt een paar kilometer voor het vliegveld. Herz was zo gevonden en het inleveren stelde ook niet veel voor. We hadden toch aardig wat grind weggetjes gereden maar "no problem". De man kijkt eens naar het nummerbord, vraagt (niet controleert) of we getankt hebben en geeft ons een rekening van een kleine 2500 dollar. Geen verrassing natuurlijk want dit was precies het bedrag wat we hadden afgesproken. Het blijkt dat we 6779 hebben gereden. Ik heb ze allemaal bewust meegemaakt maar voor de anderen kan je er wel een paar duizend afhalen denk ik.

En nu zitten we dan op het vliegveld. Nog een beetje wordfeud te spelen met de nachtbrakers Angelique en Rieny (het is 01:30 in Nederland), deze tekst te schrijven maar vooral 4,5 uur wachten op het vertrek.