22 Juli: Mijn spieren zijn te kort

Vanochtend op tijd opgestaan want we hebben een aardige rit voor de boeg. Gisterenavond gezocht voor een hotel in de buurt van Lake Louise en gevonden. Geboekt om er vervolgens achter te komen dat het totaal ergens anders lag. Op zich geen probleem dan gooien we het programma gewoon iets om. De bestemming is Panorama met als tussenstop Lake Louise.

Maar voordat we op weg gaan eerst even naar de supermarkt voor een lunch te halen en even te tanken. Dat laatste is overigens niet voor de eerste keer en zal ook zeker niet voor de laatste keer zijn. In de display van de auto staat voor de grootste deel van de tijd "ECO" van economy. Nu dacht ik dat ie dan lekker zuinig rijdt maar met zijn 1 op 9 denk ik dat het eerder voor "stimuleren van de economie staat". Gelukkig is de benzine hier overigens een stuk goedkoper. Omgerekend een euro per liter.

Ik ben gestart met rijden richting Banff. In het begin is nog een rechte weg en straks zitten we weer in de bergen en zoals je weet is het dan Von die het stuur in handen moet hebben om niet misselijk te worden. Vind ik niet erg hoor, want dan kan ik meer van het uitzicht genieten en proberen wildlife te vinden. Want we gaan weer een park in dus is de kans weer aanwezig. In Edmonton en Calgary lopen nu eenmaal wat minder beren door de straten. Voordat we in Banff kwamen zijn we even van de snelweg afgegaan om in een wintersport dorp koffie te drinken. Heerlijk in de zon op het terras.

Rond het middaguur in Banff aangekomen en daar lekker rondgelopen. Uiteindelijk zelfs geslaagd voor ons eigen kadootje. Een bordje met "Bear crossing canada" voor op de ijskast. Ik weet het, het stelt niet voor maar wij vinden dat leuk.

Hierna zijn we naar Lake Louise gegaan. Het eerste parkeerterrein was bomvol en het tweede was dit ook. Maar we hadden geluk dat er net 1 weg ging zodat we bijna het dichtstbijzijnde plekje bij het meer hadden. Ja, over geluk niet te klagen. Voor de zekerheid even de zwembroek aangedaan. Nu moet je je voorstellen dat het een bomvol parkeerterrein is waar de dichtstbijzijnde persoon tientallen meters verder op is Bovendien ken je niemand en zal je ze zeer waarschijnlijk ook nooit meer tegenkomen. Maar dat kon Mike allemaal niets schelen. het heeft dan ook nog heel wat moeite gekost voordat hij zijn zwembroek krampachtig in de gesloten auto met geblindeerde ramen aan had gekregen. Het meer zelf was een prachtig (uiteraard zou je bijna zeggen) meer. Helaas waren wij niet de enigen die dit wisten zodat ik hier wel even het gevoel kreeg dat ik 2 jaar geleden ook had bij Old Faithfull. Daar waren zelfs tribunes gebouwd om het te kunnen aanschouwen. Hier was het nog net niet zover. Wel was er een hotel aan de boorden van het meer en op het stukje waar je het mooie overzicht had liepen honderden mensen rond met camera's.Je moest nog net niet even wachten voordat jij een foto kon maken maar het scheelde niet veel.

Ervaren als we zijn moesten we natuurlijk ook nog even een hike maken. 1.8 km dus dat kon wel op slippers dachten Mike en ik. Want wat is nu dik 3,5 km voor die doorgewinterde hikers. Maar wat ze er niet bij gezegd hadden was dat dit pas vol met oneffenheden was en zeer stijl omhoog ging. Het duurde dan ook niet lang voordat Mike en ik toch wel enige spijt hadden van onze slipper, maar dat natuurlijk nooit zouden toegeven. Bij Von speelden haar kuiten erg op. Dit komt door te korte spieren. Ja, pfffff, natuurlijk. Dit heeft natuurlijk helemaal niets te maken met gebrekkige conditie of zo. Daar kan het nooit aan liggen toch?
Maar we hebben het allemaal gehaald en dat nogwel zonder berenbel. Die hadden we wel gekocht maar die hadden we in de auto laten liggen ??????want die maakte zo' n herrie. Wat had je dan gewild. Een bearbel met geluidsdemper? Ja natuurlijk maakt dat ding herrie. Wat voor zin zou het anders hebben denk je? Goede keuze om dat ding in de auto achter te laten.

Tegen het eind van de middag naar ons hotel in Panorama. Von achter het stuur en nog dik 2 uur rijden naar een bergdorp. Onderweg 10 herten tegengekomen. eentje was er wel dood maar we tellen hem toch lekker mee hoewel we de tel al lang zijn kwijtgeraakt hoeveel herten we al gezien hebben. Onderweg nog even gestopt bij Radium Hotsprings. Een zwembad met warm bronwater. Misschien gaan we morgen er nog naar terug om er een paar uurtjes te relaxen. We zullen wel zien.

Aangezien de wegen vrij recht waren en Von al ff gereden had vroeg ze of ik achter het stuur wou. Nou, dat heeft ze geweten. Nog geen 20 km verder draaiden we de doorgaande weg af richting Panorama. En toen begon het. Bocht, na bocht na bocht. Er leek geen einde aan te komen hoewel het slechts 8 kim was hebben we toch zeker 100 bochten gehad. Bovendien begonnen we ons echt af te vragen waar we in hemelsnaam terecht zouden komen. Zo afgelegen zaten we maar uiteindelijk kwamen we er .

Van buiten zag het er fantastisch uit. Midden in de bergen een wintersport dorp met veel hout verwerkt in de hotels. Maar toen we naar binnen gingen zag het er niet uit. Vervallen bar, kapotte roulettetafel, smerige vloerbedekking. Ook was er geen receptie te vinden. Wel een telefoon dus dat ding maar gepakt en op goed geluk de 9 gedraaid. Niets. Dan de 0 maar en zowaar iemand aan de lijn. Blijkt dat we staan in niet gebruikt deel en dat we ons moesten melden bij een centrale incheck balie voor alle hotels. Achteraf valt het best mee. De gangen hebben versleten vloerbedekking,maar wat wil je als al die snowboots en skischoenen door heen banjeren. De kamers zijn schoon en best groot.

Ook nog even met een canadees gesproken en zijn oma blijkt uit Holland te komen. Oh, leuk waarvandaan dan? eeehhhhhhhh, uit Holland was het antwoord. Zo denken de canadezen dus over holland. Hollands is ook zo'n dorp met 1 straat toch? :-)