12 Juli 2012: Whistler, here we come

Vandaag staat Whistler op het programma en waar we precies gaan uitkomen was niet van tevoren duidelijk. Normaliter boeken we de avond van te voren de overnachting voor de volgende nacht. Deze keer was de internetverbinding echter zo beroerd dat daar geen beginnen aan was. Geen nood, zo op de bonnefooi werkt ook prima. Dat hebben we immers jaren gedaan.
‘s-ochtends even langs de supermarkt want we willen graag een (weggooi) koelbox hebben en het ontbijt moesten we ook nog regelen. Zo gezegd, zo gedaan en met de spullen op weg naar Whistler. Onderweg zijn we gestopt bij Horshoe Bay om heerlijk te picknicken in het parkje waar een prachtig uitzicht is over de baai en ook een starbucks bleek te zitten. En een goede bak koffie gaat er altijd in. Zelfs Mike slurpt er tegenwoordig een weg alsof het een milkshake is.
Maar toen we toch eenmaal aan de lekkere koffie dan ook maar weer gekeken voor een hotel in Whistler. En dat bleek achteraf maar goed ook. Uiteindelijk lukte de boeking niet maar omdat we dit wel konden aangeven bij het hotel scheelde dat toch mooi 20 dollar. En we zijn natuurlijk wel hollanders dus dat is mooi meegenomen.
Voordat we in Whistler kwamen zijn we nog even op bezoek geweest bij Shannon Falls. Een prachtige waterval waar je maar een klein stukje naar toe hoeft te lopen. Het stond niet op het programma. Maar aangezien we geen programma hebben, doet dat er dus niet toe. Wel lekker hoor om op de dag zelf te besluiten wat je wel/niet doet.
In Whistler zelf hebben we de ” peak2peak” gedaan. Een prachtige tocht met gondels naar de sneeuw toe. In het begin toch wel weer even wennen aan zo’n piepend en schommelend ding. Von is zelfs op 1/3 uitgestapt.
Nou biedt de eerlijkheid wel te zeggen dat zij nergens last van had en echt dacht dat ze er al was. Toen we boven waren begon pas echt de ” peak2peak”
Een tocht tussen 2 bergtoppen waarbij je op een gegeven moment 400 meter boven de grond bundelt in een weliswaar gesloten gondel. Bij vertrek boven werd ons gevraagd of we gebruik wilden maken van de gondel met de ” glazen bodem” . Nou daar was Mike direct duidelijk in. NEE, dat doe ik niet. En ook ik stond niet direct te springen. Al was het maar om niet door dat glas te zakken. Maar na een korte aarzeling durfde Mike het toch aan. Toch wel knap. Achteraf stelde het geen reet voor. Een normale bodem waarbij in het midden een stukje glas was van nog geen meter bij een meter. Wel apart, maar totaal niet eng. We hadden voor de zekerheid onze vesten meegenomen. Er is toch ijs daarboven, dus zal het wel koud zijn. Nou, niet dus. Het was gewoon bloedheet op het ijs. Ik schat echt 25+. In ieder geval korte broek, shirtje met korte mouwen, zonnebril op en zweten maar. Wat kan je je vergissen.