30 Juli: Weinig wild onder de wielen

Nadat we de groeten hadden gedaan aan Onslow na een ontbijt dat precies bij het motel paste zijn we eerst even naar de Safeway gegaan om een paar echte broodjes in te slaan en koffie te halen bij de starbucks. Maar eerlijk is eerlijk we hebben wel heerlijk geslapen en daar gaat hij eigenlijk toch om.

Bij vertrek was het koud, 15 graden en bewolkt. Het duurde dan ook niet lang voordat de ruitenwissers aan konden om de eerste miezer regen de baas te zijn. Wat zie ik toch weinig wild zijn Von en nog geen minuut later rijdt ze gewoon over een eekhoorntje. Terwijl die dus we degelijk door Von was gewaarschuwd :-). Maar voordat ik nu de dierenbescherming op ons af krijg, dit beest was al dood en lag al uitgesmeerd over het asfalt hoor.

Onze eerste stop is het Hoh Rainforrest, dus in die zin was het wel toepasselijk weer. Bij het Hoh Rainforrest aangekomen bleek het toch nog wel steeds erg koel dus onze FC Utrecht regenjassen te voorschijn gehaald. Want je steunt je cluppie toch altijd en overal zullen we maar zeggen. En hoewel Mike en ik dat eigenlijk niet wilde toegeven was het toch vooral lekker warm

We konden kiezen uit 3 hikes. Dan maar even naar binnen bij de visitor info om te vragen welke hij zou aanraden. We kozen voor een hike van gemiddeld 1 uur. Di t wast echt een MUST-SEE volgens de ranger. Het was inderdaad prachtig. Hier en daar water, maar vooral bomen met veelal mos er om heen. Bovendien was de temperatuur eigenlijk best aangenaam met een jasje aan maar wel in een korte broek. Want toen nog niet direct opviel maar wel bij het vertrek uit het regenwoud is hoe dicht zo'n bos eigenlijk is waardoor het redelijk donker wordt. Niet dat je een zaklantaarn nodig hebt, maar het scheelt toch best veel met daar buiten. Nu hebben wij best stil gestaan bij diverse mooie plaatjes maar toch waren we na een minuut of 35 al terug. Terwijl er gemiddeld een uur voorstaat. Zou het al te laat zijn voor inschrijving bij de olympische spelen? Want zonder enige moeite hadden we het dus in bijna de helft van de tijd gedaan. Of zou het de toch die gewoonte van de amerikanen zijn om alles te overdrijven. Great, awesome, excellent en nu dus ook de benodigde tijd. In ieder geval een afgeronde hike en zoals jullie nu ongetwijfeld wel weten is dat niet altijd een zekerheidje.

Na deze inspanning zonder fatsoenlijk ontbijt was het tijd voor onze lunch. En die broodjes smaakte heerlijk moet ik zeggen. Na de lunch opnieuw de auto in en op weg naar Ruby beach. Een mooi stuk strand. Het ligt vol met boomstammen die al helemaal grijs zijn geworden. Voor de kust liggen nog wat rotsformaties waardoor alles bij elkaar een heel apart gezicht wordt. Ondanks dat de zon nog niet scheen zijn Mike en ik toch de zee in geweest. Als echte die-hards hebben wij die kou getrotseerd. Nou, in ieder geval tot aan de onderkant van onze kuiten dan. Want wat alle jezus koud was dat water. Herinneringen aan een van onze eerste dagen in Canada kwamen weer naar voren. Het deed gewoon echt zeer aan de voeten, maar we hebben het dan toch maar mooi gedaan waarbij we al die andere toeristen hoofdschuddend achter lieten.

Als mogelijkheid hadden we nog een rainforrest op de agenda staan. Maar het werd al wat later, we raakten wat vermoeid en we hadden het al gezien uiteraard die dag. Dus toen ik wou vragen of we die misschien moesten overslaan kreeg ik geen tegen woord. Sterker nog, ze lagen alweer te slapen in de auto. Dus dan maar gewoon door kachelen naar onze overnachting in Ocean Shores. Daar alweer even lekker gezwommen (in een overdekt, verwarmd zwembad) om vervolgens uit eten gegaan. Zeer luxe deze keer in de McDonalds. Maar voor het eten het stadje wat verkend en er bleek ook een drive in strand te zijn. Zo met de Jeep het strand op. Zeer apart.

Tot slot: de reacties die sommige wilden geven waren niet leesbaar. Het bleken witte letters op een witte achtergrond te zijn. De site is nu aangepast en je kan weer zien wat je typt.